Του Δημήτριου Φώτη, μέλους του ΣΜΜΙΔΕ
Την τελευταία 5ετία έχουν διαδραματιστεί σημαντικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Όσον αφορά τον κλάδο των μηχανικών, πέρα από την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, άλλαξε άρδην το σκηνικό στον τρόπο εργασίας. ΚΕΝΑΚ, ΝΟΚ, βεβαίωση νομιμότητας, νέος τρόπος έκδοσης αδειών, ριζικές τροποποιήσεις στην περιβαλλοντική αδειοδότηση είναι μερικές από τις αλλαγές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
Δεδομένου ότι το περιβάλλον εργασίας του μηχανικού αλλάζει σε καθημερινή βάση, είναι αδύνατη η παρακολούθηση όλων αυτών των εξελίξεων από κάθε μηχανικό ξεχωριστά. Αυτή, λοιπόν, τη δυσκολία έρχεται να αντιμετωπίσει ο ΣΜΜΙΔΕ, σκοπός του οποίου είναι, πέραν όλων των άλλων, η σύσφιξη των επαγγελματικών και κοινωνικών δεσμών μεταξύ των μελών του και η μέριμνα για την ευπρεπή και αξιοπρεπή άσκηση του επαγγέλματος, σύμφωνα με το καταστατικό του. Ο ΣΜΜΙΔΕ, δηλαδή είναι εκφραστής και υπηρέτης της συναδελφικής αλληλεγγύης.
Τι γίνεται όμως με τα μέλη του; Θα πρέπει κι αυτά να υπηρετούν της καλώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη; Σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας των διπλωματούχων μηχανικών, που βρίσκεται σε περίοπτη θέση της ιστοσελίδας του ΣΜΜΙΔΕ, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι: «Ο διπλωματούχος μηχανικός οφείλει να επιδιώκει την συνεργασία με άλλους συναδέλφους, όπου αυτό επιβάλλεται, για την άρτια εκτέλεση την ανατιθέμενης σε αυτόν εντολής…»
Όπως έχουμε όλοι αντιληφθεί οι περισσότερες εργασίες τις οποίες καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας απαιτούν προηγούμενη έρευνα στο αρχείο υπηρεσιών. Ωστόσο, ορισμένες υπηρεσίες είτε έχουν κατακερματισμένο αρχείο, είτε αρνούνται να χορηγήσουν αντίγραφα του αρχείου τους σε άτομα που, κατά τη γνώμη τους, δε θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτό, είτε αδυνατούν να χορηγήσουν αντίγραφα λόγω ειδικών συνθηκών. Παρακάμπτοντας αυτή την παράμετρο, που αποτελεί άλλο πρόβλημα που πρέπει να διεκπεραιωθεί, γίνεται προφανές ότι λόγω των παραπάνω περιορισμών η έρευνα του μηχανικού δυσχεραίνεται. Μάλιστα πολλές φορές τα απαιτούμενα για τη διεκπεραίωση της εργασίας έγγραφα δεν υπάρχουν ούτε στο αρχείο του αναθέτοντος την εργασία, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατο στο μηχανικό να τη φέρει εις πέρας.
Βέβαια, σε περιπτώσεις εργασιών που αφορούν εργολαβικές κατασκευές η εύρεση των απαιτούμενων εγγράφων είναι εφικτή με έρευνα στο αρχείο των εργολάβων. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι εν λόγω κύριοι είτε αρνούνται τη χορήγηση εγγράφων, είτε το κάνουν αφού προηγουμένως προβούν στη χλεύη συναδέλφου; Από πού κι ως που δικαιούνται οι εν λόγω κύριοι να θεωρούν τις κατασκευές τους τσιφλίκι τους, στις οποίες κανένας άλλος συνάδελφος δεν μπορεί να εισχωρήσει; Αλήθεια που πήγε η συναδελφική αλληλεγγύη της οποίας θέλουμε να είμαστε αποδέκτες αλλά αρνούμαστε να γίνουμε αρωγοί;
Και με τους νέους μηχανικούς που δεν εργάζονταν την περίοδο της ανοικοδόμησης τι θα γίνει; Η δημόσια διοίκηση από τη μία και οι «συνάδελφοι»-εργολάβοι που υιοθετούν τέτοιες πρακτικές από την άλλη από πού κι ως που δικαιοδοτούνται να τους θέτουν τέτοιους φραγμούς; Όσο κλείνουμε τα μάτια μας σε τέτοια περιστατικά αποδεικνύεται ότι τα δάκρυα για το νέο επιστημονικό προσωπικό που αποτελεί περιουσιακό στοιχείο και επένδυση για τη χώρα αλλά αναγκάζεται σε φυγή στο εξωτερικό για εύρεση εργασίας είναι κροκοδείλια. Άλλωστε, μεταξύ άλλων εδαφίων του κώδικα δεοντολογίας μηχανικών αναφέρεται ότι «ο διπλωματούχος μηχανικός οφείλει να περιβάλλει με σεβασμό τους αρχαιότερους Συναδέλφους και με στοργή τους νεότερους υποβοηθώντας τους στην κτήση εμπειρίας και την εν γένει πρόοδό τους».
Κλείνοντας και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αν και τις προηγούμενες ημέρες έγινα δέκτης τέτοιας αντισυναδελφικής συμπεριφοράς, θα ήθελα να αναφέρω ότι οι «συνάδελφοι» που υιοθετούν τέτοιες πρακτικές εκτιμώ πως είναι λίγοι. Ωστόσο αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά θα πρέπει να απομονωθούν εάν θέλουμε να αποκαταστήσουμε το επάγγελμα του μηχανικού τόσο στα δικά μας μάτια όσο και σε εκείνα των πελατών μας.